Collega Karin schreef een blog
Het is niet leverbaar. K*t. Ik open de website van de groothandel. Verwachte leverdatum 18 februari. Dat is over 15 dagen, met het risico dat de datum verder vooruit wordt geschoven en dat de patient niet voldoende heeft. Een ander merk dan. Gelukkig, een ander merk is er wel. Ik voer het in. K*t. Dat mag niet van de zorgverzekering. Dan toch afwijken van het preferentiebeleid en een boete riskeren? Misschien dan het preferente label, maar dan een lagere dosering, zodat de patiënt een dubbele dosering kan innemen. Of juist een hogere en dan halveren. Kan deze tablet wel gehalveerd worden? Even opzoeken bij de kennisbank.
Geen van bovenstaande is mogelijk, dus ik ga kijken bij collega apotheken. Er is er een, aan de andere kant van het dorp die nog wat lijkt te hebben. Ik ga ze bellen. Gelukt! We mogen wat ophalen. Ik bel de bezorger, die precies aan de andere kant van Hoofddorp aan het werk is, of hij naar die apotheek wil rijden om het geneesmiddel daar op te halen en het dan naar onze apotheek wil brengen.
Of niemand heeft het en er is voorlopig niets leverbaar. Ik open weer de kennisbank; Farmanco. Daar staan alle tekorten en eventuele therapeutische alternatieven. Als die er überhaupt al zijn. Laten we eerst concluderen dat er zo’n alternatief is. Ik bel de apotheker voor overleg. Zij gaat de huisarts bellen om het te bespreken en na goedkeuring leveren wij het therapeutische alternatief. Een ander geneesmiddel, met een vergelijkbare werking. De apotheker belt of zelf de patiënt om het uit te leggen, of ze belt mij met de vraag of ik het wil doen. Want ook de apothekers lopen over.
Nu concludeer ik dat er geen therapeutisch alternatief bestaat. K*t. Ik ga kijken of import mogelijk is. Dat kost de apotheek kapitalen, maar we willen alles doen om de patiënt zo goed mogelijk te helpen. Het kan geïmporteerd. Ik bel de apotheker voor overleg en zij besteld het geneesmiddel. Meestal is het er dan binnen 5 werkdagen. Ik bel de patiënt om het uit te leggen.
Het kan niet geïmporteerd worden, collega’s hebben het ook niet en er is geen therapeutisch alternatief. K*t. Dit is zo’n moment waarop de moed je in de schoenen zakt en even op de WC gaat zitten om jezelf te herpakken. Ik bel de apotheker. Zij belt de voorschrijver om te overleggen voor een zo goed mogelijke oplossing. Zij of ik belt dan naar de patiënt om het uit te leggen.
Dit scenario is onze realiteit. Iedere dag opnieuw. We worden vaak gebeld door mensen die terecht ongerust zijn over de verkrijgbaarheid van hun medicatie. En ons antwoord is steevast hetzelfde; we weten het niet. De meest gangbare geneesmiddelen zijn vaak niet verkrijgbaar. Het maakt ‘ons werk’ loodzwaar en stressvol. Altijd achter de feiten aanlopen en onze patiënten keer op keer teleurgesteld de deur uit zien lopen knaagt. Dit had nooit ‘ons werk’ mogen worden en ik ben bang dat mijn collega’s en ik dit niet nog lang kunnen volhouden.
