22 09 2022 Apothekersassistent Karin
‘Dat is toch gewoon je werk?’. Met deze opmerking in mijn broekzak begon ik aan de orde van de dag: mijn werk. De opmerking bleef in mijn hoofd hangen, bijna als een mantra. Er kwamen vragen in mij op en ik ging nadenken over wat mijn werk was, is, gaat zijn en vooral in mijn optiek zou moeten zijn.
Toen ik apothekersassistent werd, nu exact 15 jaar geleden, zag het vak er nog heel anders uit. We maakten nog zelf zalven, crèmes, capsules, zetpillen en drankjes. Poeders en pillen werden al niet meer zelf bereid. In die periode begon het preferentiebeleid; de zorgverzekeraar ging alleen nog de goedkoopste merken vergoeden. Op zich een goede zaak natuurlijk en het ging om maar een paar geneesmiddelen.
Het zelf bereiden in de openbare apotheek werd afgeschaft, vanwege nieuwe regels en wetgevingen mocht dat niet meer. Voor veel collega’s een domper, want voor velen was het een van de leukste taken. Het preferentiebeleid werd verder uitgebreid. En dat zorgde voor veel, heel erg nare discussies aan de balie.
Inmiddels zijn er geen zorgverzekeringen zonder voorkeursbeleid. Het heeft heel wat jaren, nare gesprekken, rotopmerkingen (als ik morgen dood neerval is het jouw schuld), beschuldigingen (zakkenvullers, dieven, leugenaars) en fysiek geweld (doosjes medicijnen naar ons toe gesmeten) bezorgd.
Ook hebben zorgverzekeraars bedacht dat transparantie een goed idee is. Wat het natuurlijk ook is. Nou ja, transparantie. Op de factuur die mensen opgestuurd krijgen, staan nu al een aantal jaar 2 bedragen; de kosten voor het geneesmiddel en de kosten voor de apotheek. Prima, zou je denken. Alleen meldt de factuur niet waarom men dat moet betalen via het eigen risico. Ik ga het kort uitleggen. Iemand heeft bedacht (niet de apotheken) dat deze kosten niet vanuit de basisverzekering vergoed worden.
En nu komt het; het is geen vrijwilligerswerk! Apothekersassistenten krijgen een salaris, veel te weinig, maar toch. En dat is waarvoor dat tarief betaalt wordt. Nog steeds worden wij wekelijks in de apotheek gebeld door patiënten die het onbegrijpelijk vinden dat wij dat tarief rekenen. Nou, dat doen wij niet. Dat tarief is voor ons bepaald, niet door ons.
Misschien begint het nu te duizelen, geloof mij, dat doet het dagelijks bij iedere apothekersassistent. Helaas is er meer. Want voor degene die het nieuws een beetje gevolgd heeft, weet dat er geneesmiddel tekorten zijn. En dat zijn er niet een paar. In de praktijk heeft dat vergaande consequenties. Uiteraard in de eerste plaats voor de patiënt.
En jawel, voor de apothekersassistent. Er komt een recept binnen voor Desuric. Als je wilt weten waar dat voor is; Google is je vriend. Het is er niet. Gewoon nergens te krijgen. Collega apotheken hebben het niet, de groothandel ‘verwacht’ (ruim begrip) het over 6 weken te kunnen leveren en import is niet mogelijk. Het zweet breekt uit, hartslag gaat sneller, spierspanning verhoogt. Eerst de patiënt bellen om te vragen hoeveel voorraad deze nog heeft. Nog 2 weken, veel te weinig dus.
Je legt schoorvoetend uit wat er aan de hand is en je hoort de paniek in de stem aan de andere kant van de telefoon. Je bespreekt de optie te overleggen met de voorschrijvend arts voor een alternatief. Je hoort dat de patiënt begint te huilen. Ze heeft al van alles geprobeerd en alleen dit middel helpt. Ze is bang dat haar akelige klachten terugkomen en je hoort haar wanhoop. Je voelt de wanhoop. En de frustratie dat je niet het werk kunt doen waar je ooit voor koos.
Je wilde graag mensen helpen hun medicatie goed te gebruiken, door ze vertrouwen te geven. Ze een luisterend oor te bieden en te ondersteunen bij problemen met inname of bijwerkingen. Je wilde zorgdragen voor medicatieveiligheid.
Ons werk bestaat nu voor een veel te groot deel uit het verantwoorden, verdedigen en uitleggen van een beleid waar wij niet achter staan. Het voor zo goed en zo kwaad oplossen van problemen die ons ook boven het hoofd groeien. Iedere dag steeds meer boze mensen aan onze balie.
Volgend jaar zien wij met grote angst te gemoed. Want wij weten wat er uit de vergoeding gaat. En wij weten ook dat patiënten daar ook weer heel boos over gaan zijn. Ook weten wij aan welke balie mensen hun tirade komen afsteken. De verkeerde balie.
‘Dat is toch gewoon je werk?’ Als iemand mij 15 jaar geleden had verteld dat dit ‘mijn werk’ zou worden, had ik een ander vak gekozen. Veel collega’s doen dat alsnog. Geef ze eens ongelijk. We zijn overbelast en onderbetaald. Met lood in onze schoenen staan we aan de balie, als boodschappers van slecht nieuws. ‘Sorry mevrouw, ik vind het heel vervelend, maar dit wordt niet meer vergoed.’ ‘Meneer, het spijt mij verschrikkelijk, uw geneesmiddel is niet leverbaar.”
En dit, dit had nooit ons werk mogen worden.
Ellen: ‘Bedankt Karin voor dit inkijkje en jouw woorden. Het is goed dat we vertellen en laten zien hoe het voor de mensen achter de balie is.’
Lees het volgende bericht van Karin
