Karin: ‘Waar doen we het eigenlijk voor?’

Je hebt weleens zo’n moment dat je bij jezelf denkt: ‘waar doen we het eigenlijk voor?’ Zo’n moment had ik eergisteren, toen ik een e-mail opende, het las en ik vervolgens met een kortdurend gevoel van verslagenheid, gevolgd door een persisterend gevoel van strijdbaarheid.

 

De meneer die ons de mail heeft gestuurd, is van mening ons te kunnen uitleggen hoe wij ons werk moeten doen. Hij schrijft dat wij onnodig lang met onze patiënten praten over ‘koetjes en kalfjes’. Laat ik voorop stellen dat wij apothekersassistenten inderdaad ook niet werkgerelateerde gesprekken hebben met de mensen die bij ons aan de balie komen. Want ons beroep is naast medisch, ook sociaal. Wij vinden het belangrijk te weten hoe het met mensen gaat, zodat wij ze indien nodig extra zorg kunnen aanbieden, of hen de weg kunnen wijzen naar andere zorgverleners. Of gewoon een praatje met een eenzame oudere, een overbelaste mantelzorger, iemand die een slecht nieuwsgesprek heeft gehad bij een oncoloog.

 

Want ook dat, of juist dat is zorg. Iedereen kan doosjes schuiven, zoals een brood bij de bakker over de toonbank. Ons vak is echter zoveel complexer dan dat. Wij hebben te maken met mensen die ziek zijn, mensen die zich zorgen maken over hun gezondheid. Deze mensen verdienen onze tijd en aandacht, de geruststelling die wij hen kunnen bieden als specialist op medicatie gebied. Juist dit maakt ons als apothekersassistenten zo onmisbaar. 

 

In dezelfde mail schreef meneer ook dat het onnodig zou zijn dat wij ‘de etiketten en bijsluiter voorlezen’. De aanname dat wij dat doen is bijna lachwekkend te noemen, ware het niet dat het feitelijk treurig is. Wij weten uit ervaring dat niet iedereen kan lezen. Ook zijn wij ons er van bewust dat de meeste mensen zowel de etiketten als de bijsluiters niet lezen. En toch lezen wij ze niet voor. Wij vragen wat de voorschrijver al verteld heeft, geven daar indien nodig aanvullingen op en nodigen mensen uit vragen te stellen indien deze er nog zijn.

 

Meneer concludeerde dat de wachttijden onnodig lang zouden zijn. Wel dertig minuten. Nu zien wij de wachttijden middels een handig systeem, waardoor deze zelden langer is dan een minuut of vijf. Wanneer het oploopt, komt er een apotheker uit haar kantoor om bij te springen. Of een collega die een van de vele andere werkzaamheden aan het doen is wordt er bij gevraagd. 

 

Het is een interessant fenomeen dat mensen die werkelijk geen notie hebben van wat ons vak inhoud (ik heb het nog niet eens gehad over hoe complex het is), ons denken te kunnen vertellen hoe wij ons vak beter zouden moeten uitvoeren. Typisch gevalletje mansplaining? Ongetwijfeld. Echter vrees ik dat menig individu dit beeld heeft over ons mooie, essentiële beroep. 

 

Niet alleen worden bij financieel schandalig ondergewaardeerd, maar ook op menselijk vlak. Het is tijd dat wij onszelf laten zien. Wie wij zijn, waar we voor staan en wat wij doen om mensen op een veilige manier te voorzien van medicatie en te begeleiden tot het juiste gebruik daarvan.

 

De vorige blog van Karin: Het is niet leverbaar. K*t.

Liefs,
Ellen

Praat mee in Ellen Social community.

Ellen Kruize Kok auteur van de boeken Educated Drugdealer en Verhalen uit de apotheek. En maker van de Educated Drugdealer Podcast, luister via Spotify of YouTube (gratis) of volg op de socials. Bekijk alle gratis downloads in de shop!