25 09 2022 Apothekersassistent Karin
Toen ik donderdagavond mijn zorgen uitte op het internet: ‘Dat is toch gewoon je werk!’, lag ik moe op bed met een pot thee op mijn nachtkastje. De avond daarvoor had ik voor de zoveelste keer prikkelbaar gereageerd op mijn echtgenoot, die zijn ergernis over het feit dat onze jongens het karton weer niet hadden weggebracht kwijt wilde.
Het zette mij aan het denken. Waarom was ik zo licht ontvlambaar ‘s avonds? Zo wil ik helemaal niet zijn. Donderdagochtend, tijdens het bereiden van mijn lunch, begon het te dagen. De vele, vaak onaangename telefoon -en baliegesprekken over de tarieven, de niet verkrijgbare geneesmiddelen en de steeds andere merken waar mensen zich niet goed bij voelen, maakte mij murw en overprikkelt.
Daarnaast ook de tijd die het kost eerst te constateren dat een geneesmiddel er niet is en het nakijken wanneer het wordt verwacht. Het bellen naar de patiënt hoeveel voorraad er thuis nog is. Informeren bij collega apotheken of zij kunnen helpen. En als dat niet het geval is, of importeren mogelijk is. Iets dat heel erg duur is overigens. Als laatste optie is er dan nog overleggen met de voorschrijvend arts voor een alternatief.
Dit alles kost heel veel tijd en daarmee ook geld. Ook is het stressvol, want je wilt niets liever dan de patiënt helpen. En je wilt dat mensen vertrouwen hebben in jou, als zorgprofessional. Dat mensen vertrouwen hebben in hun geneesmiddel. En je zit dat het vertrouwen steeds verder daalt, net als de moed om degene te zijn die het slechte nieuws moet brengen.
Dan kom je ‘s avonds thuis na een dag werken met een onvoldaan gevoel, omdat je niet hebt kunnen doen waar je zo gelukkig van wordt; mensen helpen. Je hebt weer een dag met gefrustreerde, teleurgestelde mensen zo goed mogelijk te woord gestaan. Je bent op, leeg. En dan wil je lieve man ook nog zijn (terechte) beklag doen over dat karton in de gang.
Je ontploft. Tegen degene die er niets aan kan doen. Verkeerde balie, zeg maar. En dan realiseer je je ineens dat de cirkel rond is. De cirkel die verbroken moet worden. En snel. Ik deed wat ik altijd doe als ik iets kwijt moet. Schrijven. Het werd opgepikt op Facebook en LinkedIn. Ineens ging het snel. De urgentie is veel hoger dan ik had kunnen vermoeden.
Ellen: ‘We voelen de frustratie en die moet er soms even uit. Het is erg herkenbaar en we delen het samen. Laat horen wat je ervaart in je werk, het lucht op. Stuur je eigen anekdote in, als je het even kwijt wilt.‘
