Collega Karin schreef een blog
Alles draait om balans, zo ook mijn werk. Ondanks de ellende die het preferentiebeleid en de geneesmiddelentekorten met zich meebrengen, is mijn vak nog steeds heel erg mooi. Nadat ik er de afgelopen week even doorheen zat, besloot ik gisteren mijn focus op de positieve dingen te leggen.
Omdat ik op twee locaties werk, zijn er patiënten die ik niet zo vaak meer zie. Sinds vorige week ben ik op donderdag weer op de hoofdlocatie en dat viel op. Het begon in de ochtend met een telefoontje van een mevrouw die ik iedere donderdag bij de uitdeelpost zag. Zij kwam altijd even gezellig langs, of iets vragen over haar medicatie. “Karin, oh gelukkig. Er zat ineens iemand anders en ik was bang dat je ziek was.”
Een heer, op zeer respectabele leeftijd, kwam ook iedere donderdag even langs, op weg naar de huisarts. Kort geleden ging hij verhuizen naar een verzorgingscentrum, waardoor wij niet meer onze wekelijkse ‘date’ konden hebben. Hij kwam afscheid nemen en bedanken voor de goede zorgen en de gezelligheid en beloofde deze zomer met zijn scootmobiel langs te komen voor ‘een bakkie’. Toen hij weg was, moest ik een traantje wegpinken. Het was ontroerend.
Ze is van mijn leeftijd en heeft een hersentumor. Er zijn al meerdere operaties geweest, maar de tumor blijft terugkomen en eigenlijk kan er niets meer gedaan worden voor haar, behalve symptoombestrijding. De afgelopen jaren heb ik geregeld telefonisch contact met haar gehad. Ze belt soms met vragen over haar medicatie. Ze kan niet meer goed slikken, dus daar moest een oplossing voor komen. Ook bel ik haar soms, voor een eerste uitgifte gesprek, maar eigenlijk ook om haar even aan te horen. Want dat vind ik enorm belangrijk, een luisterend oor bieden. Ze vroeg wanneer ik in de apotheek was. Een paar weken later stond ze ineens voor mijn neus, fragiel als ze is, met een enorme slagroomtaart. “Voor het hele team, want ik voel mij ontzettend geholpen en gesteund door jullie.”
Een man komt zijn driemaandelijkse medicatie ophalen, die wij via de herhaalservice hebben klaargezet. Hij pakt de dozen met bloedverdunners en schuift deze mijn richting op. ” Daar heb ik nog drie dozen van.” Een rode vlag! Want dit middel moet twee keer per dag ingenomen worden en daarmee vermoed ik dat me meneer niet therapietrouw is. Ik besluit het gesprek aan te gaan. “Meneer, kan het zijn dat u de tweede dosering weleens vergeet? Want ik kan mij voorstellen dat het er weleens bij inschiet.” Hij gaf het meteen toe en gaf aan allerhande geheugensteuntjes geprobeerd te hebben, maar eigenlijk vergat hij het bijna iedere dag. In overleg met meneer heb ik de voorschrijver gebeld voor een bloedverdunner die hij maar een keer per dag hoeft te gebruiken. Nu is meneer weer therapietrouw en zwaait hij altijd naar mij waneer hij in de apotheek komt.
Dit zijn een paar voorbeelden, maar zo zijn er nog veel meer. Ons werk is niet het schuiven van doosjes over de toonbank. Wij voeren medicatiebewaking uit, zorgen voor medicatieveiligheid, bevorderen correct medicatiegebruik, geven persoonlijk advies, denken mee en zijn oprecht geïnteresseerd hoe het met mensen gaat. De vertrouwensband is essentieel om ons werk goed te kunnen doen en daarin investeren wij met ons hart. Ons vak is echt heel erg mooi.
