Er is groot nieuws: één apotheek heeft het ultimatum getekend. Voor de medewerkers daar (alleen daar) is de staking voorbij. Dit is een stap in de goede richting en ik wil mijn felicitaties uitspreken naar deze collega’s. Tegelijkertijd weet ik dat dit nieuws gemengde gevoelens oproept.
Twee kanten van het verhaal
Iedereen die in de zorg werkt, weet hoe complex onze wereld is. Bijv, de OVA gelden die ingezet worden als onderhandelingsmiddel door zorgverzekeraars en niet direct met medewerkers komen. Ik heb hier o.a. gisteren met de NOS over gesproken en hoop toch echt dat hier meer onderzoek naar komt.
Waar de ene apotheek een oplossing vindt, staan andere werkgevers voor grote financiële uitdagingen. “We hebben het geld niet,” zeggen sommigen en dat is helaas voor veel apotheken realiteit. Elke apotheek is een eigen bedrijf, met unieke omstandigheden. Contracten, het aandeel patiënten bij bepaalde zorgverzekeraars en zelfs lokale factoren spelen allemaal mee.
En dan zijn er de zorgverzekeraars, die spreken over het sluiten van honderden apotheken. Het voelt alsof we middenin een revolutie staan. Maar wat betekent dit voor ons? Voor ons werk? Voor de patiënten die op ons vertrouwen?
Mijn begrip voor iedereen
Wat ik in deze situatie belangrijk vind, is dat we elkaar blijven begrijpen. Ik sta hier niet om te oordelen of om een kant te kiezen. Ik heb begrip voor collega’s die staken, omdat zij opkomen voor wat ze verdienen. Tegelijkertijd begrijp ik ook de mensen die ervoor kiezen om door te werken. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal, eigen redenen en eigen grenzen.
Zelf bekijk ik het vanuit meerdere invalshoeken. Als werknemer voel ik de uitdagingen die we allemaal ervaren, maar als voormalig leidinggevende en werkgever weet ik ook hoe ingewikkeld het kan zijn om het juiste te doen voor je team en je bedrijf. Het is geen makkelijke tijd voor ons allemaal.
Wat dit met ons doet
Wat me misschien nog het meest raakt, is wat deze situatie doet met onze teams en onze band met elkaar in het team. Er is onrust, spanning en soms zelfs verdeeldheid. Dat is zo jammer, want we hebben elkaar hard nodig. Zonder samenwerking wordt het alleen maar moeilijker.
Voor patiënten is dit ook geen gemakkelijke situatie. Jullie merken de drukte, de langere wachttijden en misschien zelfs verminderde zorg. Dat raakt ons als zorgverleners diep, want juist voor jullie doen we dit werk met zoveel toewijding.
De weg naar oplossingen
Toch blijf ik geloven dat we hier samen uit kunnen komen. Eén apotheek heeft nu een doorbraak bereikt. Laat dat een sprankje hoop zijn voor de rest van ons. Maar het is ook een herinnering dat we elkaar niet moeten verliezen in deze strijd. Begrip en respect voor elkaar zijn essentieel om vooruit te komen.
Binnenkort verschijnt er een column van mij in een vakblad. Ik hoop dat het ons allemaal stof tot nadenken geeft, zonder te polariseren.
Een boodschap aan ons allemaal
Aan mijn collega’s in de apotheek, de doktersassistenten, de zorgverleners en ook aan de patiënten: laten we elkaar niet uit het oog verliezen. Dit is een moeilijke tijd, maar als we samen blijven werken en elkaar blijven steunen, kunnen we bouwen aan een betere toekomst. Ons vak is het waard, onze zorg voor patiënten is het waard, en bovenal zijn wij als mensen het waard.
Laten we samen sterk blijven, ook al lijkt de weg soms lang.