Het begin van een nieuw jaar is altijd een moment om stil te staan. Vooruit te kijken naar wat komt, maar ook om terug te blikken op wat was. Voor mij is 2024 een jaar geweest met hoge pieken, maar ook diepe dalen. Het verlies van mijn vader eind vorig jaar heeft alles in een ander perspectief geplaatst.
Mijn vader woonde in Marokko, waar hij genoot van zijn pensioen. Zijn overlijden kwam onverwachts en sloeg alles onder me vandaan. Alsof mijn wereld even stil stond. Ineens was ik niet meer de sterke energieke persoon. Ik voelde me verloren. De simpelste dingen, zoals eten koken of een boek lezen, waren te veel gevraagd. Mijn gedachten waren verdoofd, mijn energie weg.
Wat me in die moeilijke periode overeind hield, was verbinding. Praten met mensen. Het delen van verdriet. Mijn familie, vrienden en zelfs mensen uit onverwachte hoek waren er voor me. Ik kreeg lieve berichtjes, troostende woorden en een luisterend oor. Die warmte maakte een wereld van verschil. En toch voelde ik me schuldig. Want in het laatste deel van 2024 was ik zo druk bezig geweest. Met mijn werk, met het opzetten van mijn nieuwe platform Farmacieconnect, met het organiseren van trainingen en inter – visies. Ik gaf een toespraak in Groningen tijdens de staking, stond vol in de voor – bereidingen met velen van jullie voor de landelijke staking in Den Haag en tussen – door werkte ik aan opleidingsvideo’s en accreditatieaanvraag voor de opleiding die ik maak.
Toen het nieuws over mijn vader kwam, kon ik niets anders dan alles loslaten. Het was een harde les: soms moet je stilstaan, hoe druk je het ook hebt. Soms moet je ruimte maken voor rouw, voor reflectie, voor gewoon ‘zijn’.
Die les neem ik mee het nieuwe jaar in. Verbinding is niet alleen belangrijk in tijden van verdriet, maar in alles wat we doen. Het is ook de rode draad in ons werk als apothekersassistenten. We staan klaar voor patiënten, we ondersteunen collega’s en vaak vergeten we hoeveel we daarmee betekenen.
Maar verbinding maakt ons ook kwetsbaar. Kijk naar wat er afgelopen jaar in onze sector is gebeurd. De landelijke stakingen maakten pijnlijk duidelijk hoe groot de kloof is tussen wat we geven en wat we ervoor terugkrijgen. Ik hoorde verhalen van collega’s die al tien jaar nauwelijks loonsverhoging hebben gezien, terwijl het leven alleen maar duurder is geworden. Dat doet iets met je. Het doet pijn. Toch voelde ik tijdens die stakingen ook de kracht van ons vak. Onze solidariteit. Ons vermogen om samen te vechten voor betere omstandigheden.
Dit jaar wil ik bouwen aan die kracht. Niet alleen via mijn platform, maar ook door samen het gesprek te blijven voeren, elkaar te steunen en vooral: onszelf niet uit het oog te verliezen. 2025 wordt een jaar van verbinding, van groei en van wederzijdse steun. Samen kunnen we alles aan.