Hi! Ik ben Naomi, een doktersassistent met een enorme passie voor mijn werk. Samen met mijn collega’s van Fonkelzorg streef ik ernaar om het verschil te maken door extra aandacht te schenken aan elke patiënt die onze zorg nodig heeft. Ben je benieuwd naar mijn verhaal? Blijf dan vooral lezen!
Vrijdagmiddag word ik gebeld door mevrouw Zwiers, 81 jaar oud. Ze geeft aan zichzelf ‘doodziek’ te voelen; de klachten van kortademigheid en hoesten zijn een halfuur geleden begonnen. Ik had niet verwacht dat ons gesprek mij in het weekend nog aan het denken zou zetten…
Aan de telefoon stel ik mevrouw Zwiers ABCD veilig (we gebruiken een protocol voor triage) en stel daarna de vragen die passend zijn bij haar klachten om zo de juiste acties te kunnen ondernemen. In overleg met de patiënt en de dokter besluiten we dat de dokter aan het eind van de dag even belt; een huisbezoek is voor nu niet nodig. Het telefonisch overleg met de mevrouw Zwiers verloopt goed; we zijn het eens met elkaar.
Aan het eind van het gesprek kletsen we nog wat over de dag en maken we grapjes. Dit zegt wat mij betreft veel over de mate van benauwdheid. Ik spreek met mevrouw Zwiers af dat als er iets verandert in haar klachten, bijvoorbeeld hevige kortademigheid, bloed ophoesten of pijn op de borst, ze opnieuw mag bellen, op de spoedlijn.
Maar mevrouw Zwiers belt niet en wanneer ik haar aan het eind van de dag probeer te bereiken omdat de dokter haar ook niet te pakken krijgt, neemt ze niet op; telkens weer de in-gesprek-toon. We besluiten op basis van de eerder gestelde vragen om op dit moment geen verdere acties te ondernemen. Ik hoop niet dat de klachten toch acuut zijn omgeslagen…
In het weekend, tijdens het sporten, denk ik aan je. Zou alles wel goed gaan? Het zit me niet lekker. Had ik misschien toch niet het ”niet pluis” gevoel moeten hebben en hier beter naar moeten luisteren? Begin ik nu aan mezelf te twijfelen? Zou er toch iets aan de hand zijn? Waarom nam je niet op? We hadden toch zo duidelijk afgesproken nog contact te hebben?!
Maandagochtend is het eerste wat ik doe kijken of er berichten zijn van de huisartsenpost, maar er is niets. Ik bel je rond 9 uur en hoor nog steeds dezelfde in-gesprek-toon. Ik maak me zorgen en besluit actie te ondernemen. Ik plan een huisbezoek in en stel de dokter op de hoogte. Tussen de middag gaat de dokter bij je langs.
Vanaf de praktijk wacht ik met spanning af. Ik krijg al snel een berichtje dat je thuis bent én verrast dat de dokter op de stoep staat. De dokter en ik zijn beide opgelucht. Je vertelt dat het weekend redelijk goed is verlopen en dat je geen hulp van de huisartsenpost nodig hebt gehad. En ja, die telefoon… Dat stomme ding werkt niet altijd!
Gelukkig. Ik ben opgelucht. Ik ben blij dat deze patiënt nog even kort in mijn gedachten zat afgelopen weekend; nu weet ik zeker dat het goed gaat en hebben we mevrouw Zwiers kunnen verrassen met een bezoekje van de dokter. Ik ben van mening dat het helemaal niet verkeerd is om over werk na te denken in het weekend; luister altijd naar je gevoel.
Dank je wel Naomi voor dit kijkje in jouw werk. Heb je zelf ook een verhaal dat je wilt delen? Je bent van harte welkom op deze blog of in mijn podcast. Neem je contact op?
Liefs,
Ellen
Ellen Kruize Kok auteur van de boeken Educated Drugdealer en Verhalen uit de apotheek. En maker van de Educated Drugdealer Podcast, luister via Spotify of YouTube (gratis) of volg op de socials. Bekijk alle gratis downloads in de shop!