Hoi! Even voorstellen, ik ben Femke 25 jaar en ik ben in opleiding tot doktersassistente.
Toen ik eenmaal zelf aan de telefoon mocht zitten was één van de eerste patiënten die ik leerde kennen mevrouw C. Toen ik de telefoon aannam was het eerste wat ze zei ‘oh Femke, jou ken ik nog niet. Ben je nieuw?’ Bij het uitleggen was ze zo enthousiast dat ze bijna vergat waarvoor ze belde. Toen ik later haar terug belde nadat ik overleg had gehad met de dokter om een visite in te plannen was het eerste wat ze zei ‘Ik hoorde al aan je stem dat jij het was’. Keer op keer als ik mevrouw C. aan de telefoon heb zegt ze ‘Femke, ik vind het zo fijn om je stem weer even te horen! hoe is het nou met jou? Heb je het naar je zin?’.
Nadat ik een tijdje niks over mevrouw C. had gehoord begon begin ik me steeds meer af te vragen hoe het met haar gaat. Ik loop maar twee dagen per week stage, naast mijn baan en studie, dus het is niet zo gek dat er dingen gebeuren zonder dat ik er iets van mee krijg. De eerstvolgende dag dat ik stage loop zie ik in de agenda staan dat de huisarts die dag een visite gaat doen om euthanasie te bespreken. Voor mijn collega’s was dit geen nieuws omdat ze het al eerder had aangegeven. Voor mij was het echter wel een verrassing. Ik wist dat ze oud was en ziek maar zo ziek? Pas nadat ik verder in haar dossier keek werd het me duidelijk. Mevrouw C. heeft longkanker en ze is op. Gelukkig wordt haar verzoek goedgekeurd en er kan een datum ingepland gaan worden. Ze is heel duidelijk in haar wensen en komt voor zichzelf op. Het moet echt op haar manier.
Twee weken voor de datum van haar euthanasie komt ze eerst langs op de praktijk om afscheid te nemen samen met haar dochter. Mijn twee collega assistenten, de huisarts en ik nemen mevrouw mee naar de spreekkamer voor wat privacy. Mevrouw C. heeft roomsoesjes en cake meegenomen want ze kon niet kiezen. Ze bedankt ons voor alles wat we gedaan hebben voor haar en ze geeft aan dat haar leven een feestje is geweest en het is goed zo. Ook heeft ze haar hele crematie zelf kunnen plannen en dat ze mag gaan op haar eigen manier. Ze klinkt benauwd en vraagt of ze nog een kuurtje prednison mag. Als wij aangeven dat we het gaan regelen bedankt ze ons nogmaals. Mijn collega’s halen nog wat herinneringen op met mevrouw C. en dan is het tijd om te gaan. Wij vragen wat we moeten zeggen en ze geeft aan ‘wens me maar een goede reis’. Wij staan op en ze schud al onze handen en bedankt ons persoonlijk terwijl wij haar een goede reis wensen. Ze loopt met opgeheven hoofd weg terwijl wij nog een traantje wegpinken.
Twee weken later is het zo ver en ze slaapt rustig in. In haar eigen huis op haar eigen manier.
Goede reis mevrouw C. bedankt voor de vriendelijkheid, de openheid en de lessen. De kracht die u ons heeft laten zien heeft ons geïnspireerd om dankbaar te zijn voor wat we hebben. Als het zover is voor mij hoop ik dezelfde moed te hebben om te zeggen ‘mijn leven is een feestje geweest het is goed zo’. Laten we het met zijn alle ook zo maken.
Hoe vriendelijk en wat en bijzonder afscheid om zo te delen met ons. Dank je wel Femke voor jou verhaal op de doktersassistentenblog. Heel stoer dat je ons mee laat kijken in jouw ervaring als doktersassistenten in opleiding. Ik hoop dat nog meer collega’s verhalen willen delen op de doktersassistenten of apothekersassistentenblog. Neem vooral contact op. Via de socials of de updates kan je op de hoogte blijven van mooie blogs.