Hoe vaak vragen mensen aan jou hoe je je écht voelt?
En belangrijker nog: hoe vaak vraag jij het aan jezelf?
Als ik eerlijk ben, doe ik dat zelf veel te weinig. Ik ben altijd bezig. Voor mijn werk, voor mijn collega’s, voor de patiënten. Maar als je nooit stilstaat, dan haalt het leven je in.
Misschien herken je dit wel. Je rent van het ene naar het andere. In de zorg is er altijd wel iemand die je hulp nodig heeft. Een patiënt die niet begrijpt hoe een inhalator werkt. Een collega die overwerkt is en een luisterend oor nodig heeft. En dan nog de apotheek die draait, ondanks het tekort aan personeel en alle bureaucratische rompslomp. Soms denk je wellicht, hoe dan?
Maar ondertussen, hoe gaat het met jou?
Ik weet hoe het is. Hoofdpijn, rugpijn, uitgeput na een dag werken. Je gaat naar huis en daar wacht weer een berg verplichtingen. Of je ploft neer op de bank, te moe om nog iets te doen voor jezelf. En als je dan eindelijk tijd hebt, voel je de pijn. Die diepe moeheid die niet weggaat met een nachtje slaap. Op een slechte dag lijkt het alsof de zorg je opslokt. Het voelt alsof niemand je ziet. En dan die vraag: “Waarom werk je in de zorg?” Het antwoord is simpel. Omdat het in je bloed zit. Omdat je niet anders kunt. Maar tegelijkertijd voelt het ook oneerlijk.
Want wie zorgt er voor jou?
Die stakingen in de apotheek dit jaar, daar had ik zoveel gemengde gevoelens bij. Boosheid, omdat we dit überhaupt moeten doen. Verdriet, omdat ik weet hoeveel mensen hier pijn van hebben, letterlijk en figuurlijk. Maar ook trots. Omdat we opstaan. Omdat we laten zien dat genoeg écht genoeg is. Nog maar niet te spreken over de regionale stakingen, die voelden als een reünie!
We vragen geen gouden bergen. Alleen een eerlijk loon. Een beetje respect voor al het werk dat we doen. Maar de verhalen die ik hoor van collega’s… het is schrijnend. Mensen die geen hypotheek kunnen krijgen omdat hun salaris te laag is. Die de energierekening amper kunnen betalen. We willen ons werk blijven doen, maar hoe lang houden we dit vol?
Ken je die momenten waarop je denkt: “Ik ben echt helemaal klaar met dit werk”? Het gebeurt mij ook. Maar dan is er die ene patiënt of collega. Diegene die blij is dat je net dat ene extra stapje zet. Dat geeft weer een beetje energie. Maar dat stapje extra, dat kost óók energie. Ik hoor van zoveel collega’s dat ze uitgeput zijn. Dat ze zich zorgen maken over de toekomst. En eerlijk? Ik voel het zelf ook. Die dagen waarop je je afvraagt: hoe lang kan ik dit blijven doen?
Samen zijn we sterker
Het klinkt cliché, maar we zijn sterker samen. Dit jaar heb ik dat meer dan ooit gezien. Tijdens de stakingen, op social media, maar ook in de gesprekken met collega’s. We delen dezelfde pijn, dezelfde frustraties, dezelfde drive.
Ik heb geleerd dat je alleen vooruitkomt door te praten. Door te delen hoe je je voelt. Door hulp te vragen, ook al voelt dat lastig. Daarom ben ik ooit begonnen met schrijven, afgelopen jaar met mijn podcast en het maken van mijn training. Omdat ik geloof dat we beter kunnen worden, sterker kunnen worden, als we onze verhalen delen. Als we niet alleen zorgen voor de patiënt, maar ook voor elkaar. En voor onszelf. En laten zien wat ons raakt en hoe we kunnen helpen.
Ik wil je iets vragen
Wanneer heb jij voor het laatst echt voor jezelf gezorgd? Niet snel een kop thee en door, maar écht even stilgestaan bij wat je nodig hebt.
Dit is jouw reminder. Want als jij valt, wie zorgt er dan voor jouw patiënten? Wie zorgt er voor jouw gezin? We hoeven niet altijd sterk te zijn. Het is oké om even stil te staan.
Laten we elkaar blijven steunen. Want alleen samen kunnen we iets veranderen.
Liefs,
Ellen
Ellen Kruize Kok auteur van de boeken Educated Drugdealer en Verhalen uit de apotheek. En maker van de Educated Drugdealer Podcast, luister via Spotify of YouTube (gratis) of volg op de socials. Bekijk alle gratis downloads in de shop!