In korte tijd komen er artikelen in mijn tijdlijn voorbij die meer patiënten zouden moeten lezen.
De mensen in de zorg besteden veel tijd aan de administratie, terwijl we veel liever onze patiënten willen helpen. We willen ze ondersteuning bieden en verder helpen als dat mogelijk is. We willen er zijn voor onze patiënten.
Ondertussen draait de zorgverzekering de kraan steeds verder dicht en begint het meer op een maffiabaas te lijken. Steeds minder krijgen en steeds meer geven. Collega’s vallen om. Onder soms erg vervelende omstandigheden. Oneerlijk en ze spreken over ons alsof we zelf crimineel zijn.
Als patiënten opbellen naar de enorme callcenters krijgen ze te horen dat het wel een bepaald middel of de behandeling vergoed wordt. Terwijl in hun eigen polis staat dat het bijv. alleen in exclusieve omstandigheden met een formulier van 3 pagina’s vergoed wordt, als zorgverlener moet je veelal nee verkopen. Niet omdat je dit wil, maar omdat de regelgeving bepalend is.
En dat de zorgverleners gekort worden wordt niet uitgelegd aan de patiënt die het callcenter belt. Zo transparant zijn ze dan weer niet. Op elke regel is een wurgende uitzondering. Bij elke declaratie kan het een gok zijn. Vergoeding vanuit zorgverleners of betalen we het vanuit eigen zak. Want helaas je bent nooit zeker van je zaak. Alles moet voorgefinancierd worden.
Terwijl de zorgverzekeraar zelf investeringen doet in de meest ongezonde voorzieningen in de samenleving. Preventie? Hoezo, gewoon lekker die vette hap halen zo dicht mogelijk bij huis.
Wie gaat er wat van zeggen? Wat kunnen we er samen aan doen?
Openheid geven over onze wurggreep lijkt me een goed begin. Laten we alle misstanden zien? Elke zorgverlener heeft er mee te maken. En het invullen van formulieren wordt steeds complexer.
Ik geef graag inzicht over wat dit met de zorgverleners doet. Patiënten zijn de dupe. In mijn boek kom je meer te weten over het reilen en zeilen achter de balie van de apotheek?
