In de apotheek krijg je regelmatig mensen aan de balie die bezig zijn met het afbouwen van opiaten. Vaak merk je dat ze er veel moeite mee hebben.
Met name chronische pijnpatiënten die soms wel acht jaar, tien jaar of nog langer de medicatie hebben gebruikt, lopen tegen problemen aan.
De 10 minuutjes bij de huisarts zijn voor hen niet voldoende om hun afbouwtraject zonder kleerscheuren te doorlopen.
Wanneer zij gaan afbouwen moet dat heel langzaam gebeuren. Doet men dat niet, dan kan dat zulke zware lichamelijke gevolgen hebben, dat uiteindelijk het afbouwtraject tot stilstand komt. In ZWART boek: getuigenissen van een falend afbouwbeleid vertelt Marc Brand hoe het hem verging, en hoe hij er weer bovenop kwam.
————————-
Hakken en prakken werd taperen
“Ik kreeg Oxycodon voorgeschreven, omdat ik verschrikkelijk veel pijn had na een hernia operatie. Scherpe pijn, doffe pijn, stekende pijn, ik kon amper zitten, lopen, staan, eigenlijk was alles een probleem. Dus ik had echt pijnstilling nodig. In het begin werkte de Oxycodon goed, maar van lieverlee had ik steeds meer nodig om de pijn te dempen. De pijn werd ondertussen steeds erger.
Jarenlang heb ik Oxycodon gebruikt. Ik merkte dat het rare dingen met mij deed. Soms werd ik ontzettend boos; woest kon ik worden, om een kleinigheidje. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo ben. Tenslotte had ik er schoon genoeg van en ik besloot te stoppen met Oxycodon; ik gebruikte toen tweemaal daags 80 mg.
Mijn huisarts gaf mij een afbouwschema; ik moest 5 mg per keer minderen. Maar dat ging al gauw mis. Het ging te snel, de stappen waren te groot. Ik kreeg hevige ontwenningsverschijnselen. Ik werd ontzettend ziek; mijn hele lichaam deed zeer, tot op het bot, alsof ik door een vrachtwagen overreden was. Naast de pijn die ik al had van mijn operatie, kreeg ik deze pijn er nog eens bij. En het ging maar niet over. Je kunt je gewoon niet voorstellen wat een vreselijke pijn dat afbouwen veroorzaakt. Het is de grootste ellende die je kunt voorstellen.
Ik was aan het eind van mijn krachten. Ik dacht, ik kan dit niet, het lukt me niet. Ik zag geen enkel lichtpuntje meer en ik zei tegen mijn vrouw: als dit mijn leven is, dan hoeft het voor mij niet meer. Toen heb ik het plan om te stoppen aan de kant gezet en meer dan een jaar lang toch weer Oxycodon gebruikt.
Toch heb ik mijn moed weer bij elkaar weten te schrapen en ben het nog eens gaan proberen. Heel langzaam afbouwen dit keer. Dat stond ook op de bijsluiter. Maar hoe krijg je dat voor elkaar? Zo’n pil van 5 mg moet je in stukjes hakken, de brokstukken vliegen je om de oren; op het laatst heb je een hoopje poeder met wat brokjes voor je en het is absoluut onduidelijk wat je daarmee moet. Het is onmogelijk om dat in gelijke porties te verdelen.
Mijn huisarts heeft me toen aangeraden om het te proberen met taperingstrips. Dan hoef je niet zelf te hakken en te prakken, en je krijgt de dagelijkse dosering keurig netjes in een medicijnstrip. Dat is heel prettig; het geeft rust en dat heb je ook nodig, want dat afbouwen is sowieso een hele enerverende bezigheid.
In zo’n strip krijg je hele kleine afgemeten porties. Bijvoorbeeld van 1 mg, of een halve milligram of zelfs ¼ mg. Dat komt neer op 1/20 gedeelte van zo’n standaardpil van 5 mg. Zoiets kun jezelf toch nooit organiseren?
Toen ik een poosje bezig was met afbouwen, merkte ik dat ik me beter ging voelen. Ik werd weer vrolijk, maakte grapjes, ik had zin om met de kinderen te spelen. Het leven werd weer leuk. Gelukkig had ik genoeg geld om de taperingstrips zelf te betalen.
Want de zorgverzekeraar weigerde het te vergoeden. Het was zogenaamd niet wetenschappelijk bewezen. Maar ik heb toch zelf gevoeld dat het goed werkte? Dus ik zei, hoe kan dat? Als ik van de huisarts een recept krijg voor een hele doos Oxycodon, dan vergoeden jullie dat wel, en als ik kleine porties wil declareren omdat ik met de Oxycodon wil stoppen dan vergoeden jullie het niet? Dat is toch de omgekeerde wereld? Jullie houden mij gewoon verslaafd! Uiteraard werd daar niet op gereageerd.
Ik heb er een jaar over gedaan om af te bouwen; dat heeft mij zo’n € 900 gekost. Maar het was goed besteed, want ik heb mezelf weer terug. Ik kan weer genieten van mijn gezin en van het leven en dat is mij alles waard.
Ik ben Marc Brand, dit is mijn echte naam. Ik vind dat iedereen de gelegenheid moet krijgen om af te bouwen met taperingstrips. Zo’n afschuwelijk afbouwtraject als ik heb meegemaakt wens je niemand toe en heel je leven dik onder de medicijnen zitten is gewoon verschrikkelijk zonde.”
Dit verhaal is afkomstig uit ZWART boek: getuigenissen van een falend afbouwbeleid. Het boek bevat 40 aangrijpende, soms hartverscheurende verhalen van mensen die vertellen over hun persoonlijke ervaringen met het afbouwen van antidepressiva, antipsychotica, slaap en kalmeringsmiddelen, anti-epileptica en opiaten.
Dit was een verhaal uit: Het ZWART boek is gratis te bestellen bij de Vereniging Afbouwmedicatie. Onderin dit bericht kun je de gegevens vinden vam: Pauline Dinkelberg & Carol Vlugt
Kunnen wij samen een bijdrage leveren? Ja! We kunnen de petitie ondersteunen en deze schrijnende verhalen delen. Spreek erover met je naasten. JWil jij ook bijdragen aan deze blog? Neem dan contact op. Wil je meer lezen? Meld je dan aan voor de nieuwsbrief.
ZWART boek is een uitgave van de Vereniging Afbouwmedicatie en Stichting Opiaten Afbouwen. Het is gratis te bestellen, je betaalt alleen de verzendkosten (€3,84). Bestellen kan via carol@opiatenafbouwen.nl | Website: www.opiatenafbouwen.nl
Foto (bewerkt): Zoran Borojevic, Unsplash
