Het is maandagavond 20:45 er komt een dame van rond de 60 jaar bij mij aan de balie van de huisartsenpost, ze heeft haar vinger gestoten en ze wil graag dat er een huisarts even naar kijkt. Ik vraag of ze telefonisch een afspraak heeft gemaakt, dit blijkt niet het geval te zijn (vanwege corona/om de drukte te verdelen willen wij graag dat patiënten ons bellen van te voren). Het is erg druk op de huisartsenpost, ik heb een plekje vrij om 21:45. Mw. neemt plaats in de wachtkamer.
Enkele minuten daarna gaat de partner van mw. bij haar in de wachtkamer zitten, rond 21:15 komt dezelfde man naar de balie komt en vraagt hoelang het nog gaat duren. Ik leg uit dat ik met mw. heb besproken dat het druk is en ze om 21:45 aan de beurt is. Dhr. verheft zijn stem, zegt dat mensen die later binnen komen allemaal al geholpen zijn en vindt het geen goede service dat ze zolang (let op, ze zitten 30! minuten) moeten wachten, met veel gezeur gaat hij uiteindelijk weer naar de wachtkamer.
5 minuten later komt meneer tot 3x toe wijzend op zijn horloge langs mijn balie gelopen, ik schenk hem weinig aandacht.
Dhr besluit naar buiten te gaan en net op dat moment wordt zijn partner geroepen door de huisarts, dhr. komt even later naar binnen toe en ziet mw. niet meer. Ik zie op de camera’s dat hij de gang richting de spreekkamers in loopt, een voor een trekt hij alle spreekkamer deuren open (hier zijn huisartsen patiënten aan het zien).
Ik loop naar dhr. toe en vraag wat hij aan het doen is. Hij geeft aan zijn vrouw aan het zoeken te zijn. Ik vraag hem vriendelijk om naar de balie te komen zodat we kunnen uitzoeken in welke kamer ze zit, dhr. weigert dit en trekt vervolgens nog 2 andere spreekkamer deuren open… Ik verhef mijn stem en zeg dat het niet de bedoeling is dat hij zomaar deuren gaat open trekken vanwege de privacy van de andere patiënten. Dhr. wordt erg boos, hij roept hele vervelende dingen en gaat vervolgens heel dichtbij mij staan. Ik druk op de noodknop en binnen enkele seconde is de beveiliging er.
Eerst provoceert dhr. de beveiliging nog een keer, daarna doe ik mijn verhaal aan hen en besluiten ze dhr. het ziekenhuis uit te zetten. Met een hartslag van 150 ga ik weer achter mijn balie zitten. Wat een nare ervaring. Gelukkig heb ik fijne collega’s die mij op vangen en samen maken we er nog een goede dienst van. Agressie in de zorg is niet oké en neemt toe op onze huisartsenpost. Schandalig vind ik het dat wij gemiddeld 2-3x per week de beveiliging nodig hebben voor een agressie incident maar blijkbaar is dit dood normaal voor sommige patiënten! Dit maakt mijn werk ietsje minder leuk maar gelukkig hebben de dankbare patiënten nog altijd de overhand, daar doe ik het voor!
bron: Sharon
Stuur ons jouw verhaal
Ik ben op zoek naar gastbloggers! Zie jij een toffe blog stuur me dan een berichtje! 
