Gastblog: Lisette, doktersassistente
Ik start de ochtend met de telefoondienst. Een zorgverlener uit een verpleeghuis vraagt naar de Covid-19 uitslag van één van haar bewoners. Het gaat om mw. X van 94 jaar oud. Helaas heb ik nog niks binnen, bij verder uitvragen was ze gisteren getest door de verpleegkundige van de afdeling, ze weten alleen niet via welke instelling de test wordt onderzocht en afgelezen. Ik stel voor dat ze het vanmiddag nog een keer proberen en houd het dossier van mw. X in een parkeerstand zodat ik het zelf ook in de gaten kan houden, en zo nodig eerder kan terugbellen.
De middag heb ik wederom telefoondienst. Ah, zoals verwacht, daar belt de zorg voor mw. X met de vraag of de uitslag nu wel binnen is. Ik vertel dat ik helaas nog geen uitslag van binnen heb, en dit soort uitslagen 24 tot 48 uur kan duren voor het binnen is, en wij alleen de positieve uitslagen binnen krijgen. De zorg vertelt dat er begin van de avond een kerstdiner is en ze hopen dat mw. X met een negatief Covid-19 uitslag hierbij aanwezig kan zijn. Ik verzoek ze om te proberen de GGD te bellen voor de uitslag.
Nadat ik had opgehangen begon mijn altruïstische kant aan me te knagen. Wat zou het vervelend zijn als mw. X niet bij het kerstdiner aanwezig zou kunnen zijn, en vooral op haar leeftijd. Ik besloot om te proberen zelf de GGD te bellen, immers haar BSN-nummer is bij ons bekend. Ik legde het verhaal uit aan de GGD-medewerker, ze had hier begrip voor maar kon niet meteen antwoord geven. Ze ging het uitzoeken en zou mij terugbellen op de overleglijn. Later kreeg ik de dochter van mw. X aan de telefoon. ‘’ Is de corona uitslag binnen?’’ was haar vraag. Ik legde haar het verhaal uit. Tijdens mijn uitleg ging de overleglijn. Ik zette dochter in de wacht…. vervelend net te laat met opnemen van de overleglijn. Gelukkig had mijn collega de overleglijn opgepakt, en je raad het, het was de GGD. Helaas, mw. was niet bekend bij hun, het advies was om het laboratorium te bellen, waarschijnlijk is de test daarheen gegaan. Ik pak het lijntje van de dochter van mw. X terug en leg haar uit dat we gaan proberen het laboratorium te bellen.
Het was inmiddels net na half 5, het laboratorium is via reguliere route niet meer bereikbaar. Mijn collega en ik proberen zoveel mogelijk nummers te bellen om toch nog een dienstdoende medewerker van het laboratorium buiten reguliere uren te kunnen bereiken. Stiekem vonden wij het toch wel een beetje ‘’spoed’’. Vol verwachting keken wij elkaar aan. Mijn collega kreeg uiteindelijk een klinisch chemicus aan de telefoon. Uit zijn intonatietoon leek hij niet de ‘’urgentie’’ van ons telefoontje te begrijpen, maar hij zou kijken of er een uitslag bekend zou zijn. Ondertussen besloot ik nog een telefoontje dat in de wacht stond op te nemen. Het was wederom de zorg van mw. X met de vraag of er al wat meer informatie bekend was, omdat ook zij vol spanning hierop zaten te wachten. Ik sprak af dat ik haar dochter zo snel mogelijk zou bellen zodra ik meer wist, want die had ik nog geen 10 minuten ervoor gesproken. Ik kijk mijn collega vol goede moed en hoop aan. En wat blijkt, CORONA NEGATIEF! Ik bel snel naar de dochter van mw. X, ze kan toch nog naar het kerstdiner. Zowel dochter, zorgverleners als mw. X waren superblij, het kerstdiner kan voor mw. X met haar medebewoners doorgaan!
Dit laat zien dat ondanks de hoge werkdruk wat de huidige maatschappij met zich meebrengt zorgverleners blijven doen waar zij het beste in zijn; zorg verlenen met een hart van goud!
Wat een prachtige kerstblog van Lisette! Dank je wel. Wil je meer van dit soort verhalen lezen? In het boek Verhalen uit de apotheek staan nog meer verhalen van collega zorgverleners. Onder het kopje doktersassistentenblog op de website kan je meer blogs bekijken.
Ik wens jullie een heel fijne Kerst.
