Als ik moest kiezen wat ik het leukste vind van alle afwisselende taken die ik als apothekersassistente heb, staat het baliewerk toch wel bovenaan. Dat is vrij bijzonder, want toen ik bij mijn huidige werkgever begon, had ik een angst ontwikkeld voor het aan de balie staan. Deze angst kwam voort uit eerdere werkervaringen bij apotheken waar veel (verbale) agressie voorkwam aan de balie. Dit zorgde ervoor dat ik liever niet aan de balie stond, want als je er niet staat, kan je ook niet uitgescholden worden.
Toen ik nog op school zat, vond ik de balielessen altijd ontzettend leuk. Je weet nooit wat er gaat komen, je hebt contact met mensen en het is afwisselend. Ik ben communicatief vrij sterk en vind het fijn dat ik kan bijdragen aan een goede medicatiebegeleiding door de gesprekken die ik voer met de patiënten. Ik heb het geluk dat ik nu in een apotheek werk waar service voorop staat. Dit betekent voor mij, in tegenstelling tot mijn vorige werkgever, dat ik de tijd kan nemen voor een gesprek met de patiënt en we altijd openstaan voor vragen.
De afgelopen weken heb ik weer aardig wat uurtjes aan de balie gestaan. De onrust van de feestdagen is weggezakt en ook met de stakingen is het nu even rustig. Iets waar ik wel heel blij mee ben, want dat betekent dat ik weer mag doen waar ik blij van word: mensen helpen.
Toch is er een duidelijk verschil wanneer je baliewerk doet in januari. Bijna aan alle recepten die ik uit de kast pak zit inmiddels een rode paperclip. Dit is een signaal voor mij dat er iets met het recept is wat ik moet melden aan de patiënt. Er is één zin die ik deze maand vaker uitspreek dan ooit: “Een paar van uw medicijnen zijn van een andere fabrikant. Dit heeft te maken met het preferentiebeleid van de zorgverzekeraars. Zij hebben gekozen voor deze merken, waardoor het doosje en de tabletten er anders uit kunnen zien. De werkzame stof van de geneesmiddelen is hetzelfde, maar het uiterlijk kan anders zijn.” Soms gebruiken mensen wel 7 of 8 middelen chronisch. Ik heb deze weken meerdere keren meegemaakt dat alle middelen in het rijtje, of meer dan de helft, een ander uiterlijk hebben. Ik begrijp als geen ander hoe frustrerend dat moet zijn voor de patiënt. Maar het is 1 januari geweest en de zorgverzekeraars zijn weer lekker vanuit een kantoortje bezig geweest met het opmaken van hun preferentiebeleid. De patiënten in de apotheek waar ik werk reageren over het algemeen erg goed. “Ach, er is in ieder geval nog wat,” krijg ik regelmatig te horen. Of “Och kind, maakt niks uit, daar kan jij niks aan doen en zo lang het maar werkt.”
Maar er zijn ook uitzonderingen. Mensen die geïrriteerd raken en per se terug willen naar het merk van de vorige keer. Dat kan vaak wel, maar betekent dat mensen het zelf moeten betalen, ik kan het dan niet indienen bij de zorgverzekering. Dit levert veel discussie op aan de balie. Gelukkig sta ik inmiddels een stuk steviger in mijn schoenen en durf ik, ondanks deze discussies, toch nog aan de balie te staan.
Soms maak ik me wel zorgen als mensen de apotheek uitlopen. Ik denk namelijk dat het wisselen van merken voor fouten kan zorgen. Ik hoor weleens patiënten spreken over het medicijn ‘Aurobindo’. Alleen is Aurobindo een merk en geen geneesmiddel. Wat nou als deze mensen eerst een bloedverdunner hadden van het merk Aurobindo en nu een cholesterolverlager? Wat als ze in de war raken en de cholesterolverlager innemen met de dosering van de bloedverdunner? Natuurlijk meld ik altijd: lees goed wat er op de doosjes en etiketten staat. Maar we hebben in onze samenleving nog steeds te maken met mensen met laaggeletterdheid en de vergrijzing neemt ook toe. Mensen moeten zichzelf langer redden omdat ze soms nog net te goed zijn voor thuiszorg of voor een verzorgingstehuis. Ik doe mijn best om alles goed uit te leggen, maar wie ziet er op toe dat mensen dit thuis nog onthouden? Wat als de roze tablet altijd voor de pijn was en zo nodig 3 keer per dag gedoseerd mocht worden, maar nu de bloeddrukverlager ook roze is?
Het enige wat ik kan doen, is goede uitleg blijven geven en hopen dat de middelen die nu preferent zijn, ook goed leverbaar blijven. Dat is namelijk een heel ander groot probleem waar ik het misschien de volgende keer over heb. Ik blijf dankbaar dat ik in een apotheek werk waar we nog tijd kunnen maken om deze veranderingen in de medicatie met de patiënten te bespreken en service altijd voorop blijft staan.
Mijn plezier in het baliewerk wordt niet minder; het liefst sta ik nog steeds aan de balie. Alleen in januari, gewoon met nog meer uitdaging dan anders!
Geschreven door: Marjan