Met een zwaar hart lees ik de brief van de WSO en FNV over de acties in onze sector. Het is teleurstellend, maar helaas niet verrassend. Uiteraard ben ik het eens met het uitgangspunt dat de veiligheid van de patiënt altijd centraal moet staan. Daar is geen discussie over. Maar laten we niet doen alsof die veiligheid nu perfect is. Integendeel, de werkdruk, het personeelstekort, en de structurele onderwaardering hebben al jaren een sluimerende crisis veroorzaakt die de veiligheid en kwaliteit van onze zorg al ondermijnen. Dit conflict maakt het alleen maar erger. Hoe langer we wachten, hoe groter de schade voor ons vak, ons team en onze patiënten.
In september heb ik al voorspeld dat dit juridisch zou escaleren. En kijk waar we nu staan: precies daar. Het frustreert me mateloos dat onze sector steeds traag reageert op crises. Als er één groep is die zelden pioniert of moedige stappen zet, dan is het helaas de openbare farmacie. We blijven vaak hangen in achteraf gepraat, in lief vragen om verandering, in beleefde brieven aan het ministerie van VWS. Maar eerlijk? Die brieven gaan niets veranderen. Ze hebben het in het verleden niet gedaan en ze gaan het nu ook niet doen.
Er had veel eerder actie ondernomen moeten worden. Waarom zijn we als sector niet in september opgestaan? Waarom hebben we toen niet gezamenlijk alle patiënten aangesproken om onze strijd zichtbaar te maken? Samen hadden we een vuist kunnen maken en onze boodschap krachtig naar buiten kunnen brengen. Maar dat moment is gemist.
Is het nu te laat?
Nee, absoluut niet. Maar er moet nú iets gebeuren. Het kan nog, maar alleen als er mensen zijn die durven op te staan, die de moed hebben om pioniers te zijn. Laten we eerlijk zijn: dat zal niet de hele sector zijn. Veel collega’s blijven terughoudend, afwachtend of simpelweg bang. Maar de verandering komt van hen die hun nek durven uitsteken, die de kar willen trekken en die laten zien dat ze ‘ballen’ hebben.
We kunnen leren van andere actiegroepen, hoe zij zich hebben georganiseerd en impact hebben gemaakt. Laten we kijken naar welke acties het meeste resultaat opleveren en hoe zij dat resultaat hebben bereikt. Het is geen rocket science, maar het vereist wel actie. En actie hadden we gisteren al moeten nemen, dus laten we er vandaag mee beginnen. We zijn verdorie met 25.000 personen dat moet toch lukken!
Creme
Als we niets veranderen, krijgen we precies wat we nu hebben. En laten we eerlijk zijn, dat is niet genoeg. De tijd van praten is voorbij. Het is tijd voor doen. Misschien moeten we in de openbare apotheek figuurlijk wat capsaïcinecrème op onze billetjes smeren of op die van ZN en VWS om in beweging te komen. Want stilzitten helpt ons niet vooruit, het brengt ons alleen maar verder achterop.
Dit is een oproep aan iedereen die nog geloof heeft in onze sector. Laten we onze stem laten horen, niet alleen voor onszelf, maar voor onze patiënten en voor de toekomst van de openbare farmacie. Het is nu of nooit. Wie trekt die kar?
Blijven alleen de vakbonden en het actiecomité vanuit de medewerkers dit doen?
Heb al een paar werkgevers gesproken die graag actie willen voeren. Dus ik ga een oproep doen!
Help
Wie kan mij helpen om een gedegen enquête te maken?
Ik heb al een concept. Neem contact op.
Met strijdlustige groet,