Een spreuk die me de laatste tijd steeds vaker wordt ingefluisterd. En wat ging ik vandaag uit mijn comfortzone.
Samen met ruim 10.000 apothekersassistenten stond ik vandaag met een klein deel van mijn team op het malieveld. We vertrokken vroeg vanuit het prachtige Friesland om ruim 3 uren in de bus te zitten voor we aankwamen in Den-Haag. Daar verzamelden wij ons met apothekersassistenten uit het hele land. Ver weg van huis en onze vertrouwde omgeving.
Weg van ons werk, dat we zo graag doen. Weg van onze patiënten die we elke dag weer met veel liefde en plezier helpen.
En wat voelde dat onwennig! Natuurlijk wist ik dat ik kon vertrouwen op mijn collega’s die thuis bleven en de nodige spoedzorg zouden leveren. Maar ik wist ook, er komt geen verandering als ik mijzelf niet laten horen.
Het zit niet van nature in mij hoor, dat hele actie voeren. Het voelt vervelend om onze patiënten en collega’s ‘in de steek’ te laten. Ik bewaar liever de vrede dan dat ik van mezelf moet laten horen.
Even eerlijk? Ik wenste met heel mijn hart dat dit de laatste keer mocht zijn. Dat er geluisterd zou worden en er een eerlijke CAO mag komen waarin we de waardering krijgen die we verdienen.
Doodmoe kwam ik thuis. Hopend dat onze waardering mag groeien en het geluid gehoord zou worden.
Ik zit net op de bank als de appjes alweer binnen stromen.
De ingediende motie, waar vandaag over werd gestemd in de tweede kamer is niet aangenomen.
De politiek steunt ons niet.
En dat nieuws komt best even binnen. Zo’n intensieve dag, die nog even afgesloten wordt met een trap na vanuit Den-Haag. Wat is dit jammer!
Mijn zorg hart huilt.
Maar als ik vandaag uit mijn comfortzone kon stappen, kan ik dat volgende keer weer. Niet alleen voor mezelf, maar voor al mijn collega’s, en uiteindelijk ook voor de patiënt. Want als dit zo langer doorgaat zijn de apotheken straks niet 1 dag dicht in verband met stakingen, maar blijven ze dicht. Nieuw personeel is namelijk niet te vinden, en het oude personeel kiest voor zichzelf en stapt op. En dan uiteindelijk kunnen wij helemaal geen zorg meer bieden.
Ik blijf doorstrijden voor een gezonde CAO. Voor een terechte beloning van mijn werk en vooral voor de toekomst van mijn beroep.
Geschreven door Marjan Drijfhout
Praat mee in Ellen Social community.