Het is met trots en verdriet dat ik, 12-11-2024, kijk naar mijn apotheekcollega’s, die staken namens de apotheken in ons land. Een landelijke staking in de apotheek, het is nog niet eerder gebeurd. Zij staan schouder aan schouder, met kracht en overtuiging. Ik voel me verbonden met iedereen die vandaag de apotheekdeuren sluit om een signaal af te geven: het moet anders, het moet beter. Dat het zo ver heeft moeten komen, maakt me boos en teleurgesteld. We werken in een sector waar zorg voor de ander centraal zou moeten staan en waar mensen op elkaar kunnen rekenen. Maar steeds weer worden we geconfronteerd met slechte arbeidsvoorwaarden, agressie van patiënten en onrealistische werkdruk. We moeten vechten voor de basis die in een zorgsector als deze vanzelfsprekend zou moeten zijn. Ja, staken is het laatste redmiddel. Het is triest dat werkgevers niet kunnen of willen betalen wat ons werk werkelijk waard is en dat zorgverzekeraars en de overheid aan de zijlijn blijven staan. Het is schrijnend dat we gedwongen worden om dit signaal af te geven en onze sector op deze manier kwetsbaar op te stellen. Want het schaadt ons en de reputatie die we met veel liefde en inzet hebben opgebouwd. En zoiets herstel je niet zomaar.
Een loodzware druk Onderzoek van Arjen Schuitemaker en Rutger Wouters toont aan dat ons werk achterblijft op het gebied van loon, vergeleken met andere zorgberoepen. In ziekenhuizen verdienen apothekersassistenten tussen de 9,7% en 14,0% meer dan in de openbare apotheek en zelfs bij apotheekhoudende huisartsen ligt het salaris hoger. Het verschil blijft maar toenemen en toch krijgen we al jaren dezelfde kruimels voorgehouden. Een recente loonsverhoging van 2% die werkgevers boden, staat in schril contrast met de 8% die de vakbonden eisen. Hoe kunnen we anders dan staken? Het kan niet langer zo doorgaan.
Waar blijft het geld? Het gevoel dat er geen eerlijke beloning mogelijk is, komt ook door de onduidelijkheid rond de OVA-gelden—financiering bedoeld voor arbeid in de zorg, maar wij merken daar niets van. Waarom komt dit geld niet bij ons terecht? Waar blijft het en waarom wordt het niet gebruikt om de apotheekmedewerkers te betalen wat ze verdienen? Dit alles brengt een enorme spanning mee. Een spanning die mensen uit onze sector drijft, mensen die zich in een andere carrière storten omdat dit werk hen niet langer de waardigheid biedt die ze verdienen. Dit is niet meer werkbaar voor velen.
Een revolutie in zorg Apothekersassistenten in actie is geen vertrouwd beeld. Wij zijn mensen die van nature problemen oplossen, niet creëren. Toch is het een belangrijke stap dat we nu massaal opstaan voor ons eigen recht. Zoals ik eerder zei in mijn toespraak in Groningen: “Want alleen als we verenigen en samen opstaan, kunnen we de toekomst vormgeven zoals wij dat willen.” Deze staking is een kans om iets te veranderen. En dat we dat samen doen, dat we samen optrekken, maakt ons sterk. Dit kan zo niet langer. Applaus voor de vakbonden, de organisatie en voor het actiecomité apothekersassistenten. En ook voor de werkgevers en apothekers die ons steunen. Via mijn pen en stem geef ik een gezicht aan apotheekmedewerkers en apothekersassistenten, want het werk dat jullie doen, is echt onmisbaar. Jullie zorgen dat mensen hun medicijnen op tijd krijgen, geven advies en voorkomen dat mensen zomaar de verkeerde medicijnen of dosering nemen. En dat wordt vaak pas opgemerkt… als het misgaat. Maar dat laten we natuurlijk niet gebeuren, toch?
Eerst een eerlijke beloning De eerste stap is een betere beloning. Daarna kunnen we samen, solidair, de andere problemen aanpakken. Zonder personeel is er geen apotheek. Dus laten we de kracht van onze gezamenlijke stem gebruiken om dit te bereiken. Laten we samen opstaan, voor de zorg, voor de apotheek, voor onszelf en voor de toekomst van ons vak. En straks, als we terugkijken op deze tijd, hoop ik dat we kunnen zeggen: dat hebben we toch mooi samen gedaan. Laat van jullie horen!